Dit keer geen britpop á la Blur of gevarieerde
funky deuntjes zoals bij Gorillaz, maar een serieuze soms zware soloplaat is
dit laatste album van een van de meest veelzijdige artiesten van de afgelopen
twee decennia, Damon Albarn. Volgens Albarn zelf is het hem met Everyday Robots
eindelijk gelukt een echt autobiografisch album te maken. Albarn is dan ook in
geen van de nummers bang geweest om zijn gevoel en ervaringen te delen.
Het album opent met titelsong 'Everyday Robots'.
Een nummer waarop Albarn zijn kritiek en zorgen uit op de moderne, steeds meer
op technologie gebaseerde samenleving; 'We are everyday robots on our phones'
is de grote lijn in het nummer. Niet alleen de tekst zit goed in elkaar, maar
ook de muziek sluit perfect aan, door het hele nummer is een snerpende viool te horen wat klinkt als een
sms toon. Everyday robots is niet het enige nummer waarin Albarn kritiek levert
op de samenleving zoals ie nu is. In
Hostiles gaat het over de slechte communicatie die er is door de invloed van
het spelen van video games, "The hostiles are those characters in computer
games that you just kill, they're completely soulless things given no character
other than they're hostile to you", aldus Albarn. Door het spelen van computer
games worden wij zelf de 'hostiles' van het spel. Na deze tamelijk langzame
nummers is Lonely press play het eerste nummer met wat meer tempo erin, ondanks
wederom een wat zwaardere tekst klinkt het niet direct weemoedig, wat bij de
eerste twee nummers wel het geval is. Bij dit nummer gaat het erover hoe muziek
een remedie kan zijn. Wanneer je je eenzaam voelt kan het voelen alsof de muziek
met je praat, dit is dan ook precies wat dit album teweeg kan brengen.
Na deze wat zware nummers, komt het luchtige
Mr. Tembo, een nummer waarin je wordt meegenomen op reis naar Afrika. Dit is
een erg fijne afwisseling; net op het moment dat je bijna in de zware nummers blijft
hangen fleuren de vrolijke deuntjes van Mr. Tembo je op. Dit alles om
vervolgens weer een meeslepend nummer aan te kunnen, namelijk 'The Selfish
Giant'. In dit nummer heeft Albarn het kort over zijn heroïne verleden en
verder wederom over de technologie die mensen steeds verder uit elkaar drijft. Het
melancholische 'You & Me' heeft een erg aparte structuur, het komt dan ook
voort uit twee los geschreven nummers, dit is duidelijk terug te horen, maar
geen moment verliest het de samenhang. Het album sluit af met 'Heavy seas of
love'. Hier zijn de geruststellende woorden 'When the traces of dark come, to fade in the light, you’re in safe hands'
te horen.
Everyday Robots is een album dat zich vooral
onderscheidt door de grandioze opbouw. Je zou het album kunnen zien als een
reis door het leven van Albarn. Waar hij je in het begin meeneemt naar de dalen
die hij gekend heeft, maar met het laatste nummer laat horen dat er altijd de
kans is op verbetering. Puntje van kritiek is dat de kritiek op de moderne wereld op sommige momenten wat langdradig wordt. Door zijn herkenbare stem en mysterieuze melodieën
sleept Albarn je moeiteloos mee van emotie naar emotie en blijft dit album
boeiend van begin tot eind.
****
Playlist:
Everyday Robots
Hostiles
Lonely Press Play
Mr Tembo
Parakeet
The Selfish Giant
You & Me
Hollow Ponds
Seven High
Photographs (you are taking now)
The History of a cheating heart
Heavy Seas
